Vesbeachi 2025 - Daniel was erbij!

Vol gas in het zand – mijn eerste keer op Vesbeachi

Zondagochtend, zonneschijn, koffie in de tuin en deze ene zin uit een gesprek van de vorige avond die nog steeds nazindert:
"Luister, coureur!" - De exacte context? Geen idee meer. Maar het woord... autocoureur. Er klikte iets.

Tuurlijk, ik ben meer het type: vol gas op de landweg, maar ik hou ook van het strand en zonnebrillen. Maar racen? Ergens in mij sluimerde dit idee al een tijdje.

En opeens was het er - de visie:
VESBEACHI! Race op het strand! Geen grap, het is echt. En het was ook de 5e verjaardag. Als het niet nu is, wanneer dan wel?

Maar goed, dromen alleen is niet genoeg. Ik had nog een uitgeschakelde 130 DR in een scooter liggen. Dat was een begin.
Maar: mijn Special verknoeien? Nooit! Dus ik moest een nieuw frame hebben.

En het duurde nog geen 48 uur en iemand kende iemand.

In ruil voor een krat bier kreeg ik een PK-s full cut in zebra look.

Codename: "Marty" was meteen duidelijk.
Het frame had al een paar races gezien - perfect!

Toen gebeurde alles snel achter elkaar. Vol motivatie vertelde ik Uwe Schneider en Alex Stroh over mijn plan. Hun reactie?
Eerst schudden ze collectief hun hoofd. Koersambities zijn allemaal goed en wel, maar:
"Je hebt meer vermogen nodig."
En toevallig... liet ik me overhalen. Plezier maken kost geld ;)

Wat de twee zich op dat moment niet realiseerden, was dat ze zichzelf een avontuur hadden aangepraat.
Vragen over vragen - afstelling, banden, versnellingsverhoudingen, vering, regels...
(Welke regels precies? Ik weet het niet, het maakte niet uit, het belangrijkste was om te rijden!)

Een paar weken en ontelbare slapeloze nachten later:
De EGIG Zebra Marty was geboren.
Testbank, 24,7 pk / 127 km/u.

Maar dit gaat over zand - en dus ook over grip, tractie en reactiegedrag.
Alex en Uwe waren het er opnieuw over eens: de versnellingsbak moest korter.
Spoiler: Dat was echt een goede beslissing. Maar daar komen we later wel achter...

De grote dag - 05.09.2025

Het was zover! De grote dag was aangebroken. Ik pakte mijn PX en de zebra op de aanhanger - ik kon niet rechtstreeks naar Nethen rijden zonder kentekenplaat - en ging op weg naar het strand.
400 kilometer lag voor me, richting de Noordzee.
Een reis van 4,5 uur, genoeg tijd om na te denken.

Ik was behoorlijk nerveus. Originele vering - is die misschien te zacht?

Had ik voor iets verstandigers moeten gaan?

Een luchtfilter was misschien toch een goed idee geweest.
Maar ik bleef tegen mezelf zeggen: "Hé, het is niets...".
Mijn instinct antwoordde alleen met een knipoog:
"Nu heb je er zoveel energie in gestoken - nu ga je de schaal mee naar huis nemen. Wat gaan je collega's anders zeggen?"

En dan, eindelijk: VESBEACHI #5 - De open-merk scooterbijeenkomst op het strand

...Ik was erbij.
En wow... deze locatie! Gewoon ongelooflijk.

Het leek meer op een vakantie dan op een scooterbijeenkomst.

Een heel speciaal soort scooterbijeenkomst. Ik was nog niet eens op het terrein toen de wildste conversies aan me voorbij reden - samen met liefdevol bewaard gebleven originele modellen van elke fabrikant uit vele decennia.
Open voor alle merken .... Ik was er meteen weg van.

Maar plotseling kwam ik in tijdnood.
Ik wilde eindelijk de scooter uitproberen!
Op naar het strand, volledig gemotiveerd - op naar de baan...

En ik werd meteen afgeschrikt:
Niet zo gemakkelijk. Hoe moet je snel rijden?
Mensen waren zich elke minuut aan het pushen.
Ik dacht bij mezelf: "Nou, het heeft geen zin... Laten we er nu maar voor gaan.

Racedag - zaterdag

En toen was het eindelijk zover: zaterdag. Racedag. Showtime.

En niemand zou geloven wat er toen gebeurde: ik, een rookie, knal, één ronde verder, tegenstander uitgeschakeld. Toen derde, vierde... en opeens stond ik in de halve finale.

Ik kon het bijna niet geloven, maar toen - de finale. Daar stond ik, helemaal overdonderd, maar ook echt in de wolken.

Uiteindelijk werd ik tweede. Julius werd eerste - de titelverdediger zelf. Respect, Julius, dat was welverdiend!

Maar laten we eerlijk zijn: dat was maar een deel van het geheel. Er was zoveel meer naast het circuit! De custom show was geweldig - de tentoongestelde scooters, elk onderdeel, elk detail.

Ik kon er geen genoeg van krijgen, er was altijd wel iets nieuws te ontdekken. En de onderdelenmarkt? Ook niet slecht! Er was van alles waar een monteurshart sneller van gaat kloppen - van decoratief spul tot wat aanvoelde als de zeldzaamste onderdelen ter wereld die je in geen enkele winkel meer kunt krijgen.

En niet te vergeten: de mensen! Oude bekenden, veel nieuwe gezichten - altijd kletsen over technologie, tuning, wat dan ook. Dat maakt het hele gebeuren zo speciaal: De mix van racen, sleutelen en gewoon de juiste gemeenschap.

Lawaai, zand, sleutelen en een heleboel scooterpassie. Het was een weekend dat ik nooit zal vergeten. Natuurlijk voelt de tweede plaats goed, maar dit is nog maar het begin. Er is nog veel te doen, veel te leren.

VESBEACHI #5 zal me zeker bijblijven. En volgend jaar? Dan ben ik er weer. Geen twijfel mogelijk!